zdumiony - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

książk. taki, który poczuł się zaskoczony, ponieważ ktoś lub coś jest inne, niż się spodziewał, albo coś wydarzyło się wbrew jego przypuszczeniom

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

zdumiony chłopiec; zdumiona publiczność; zdumione dziecko; zdumieni czytelnicy, dziennikarze, ludzie, mieszkańcy, rodzice, słuchacze, widzowie
zdumiony jakimś faktem, odkryciem, pytaniem, widokiem czegoś, wypowiedzią
bezbrzeżnie zdumiony
zdumiony i oburzony, zdumiony i oczarowany, zdumiony i oszołomiony, zdumiony i przestraszony, zdumiony i przerażony, zdumiony i wstrząśnięty, zdumiony i wzruszony, zdumiony i zachwycony, zdumiony i zaskoczony
krzyknąć, milczeć, odeprzeć, odpowiedzieć, powiedzieć, pytać, słuchać, spytać, szepnąć, wyjąkać coś, wykrzyknąć coś, zapytać, zawołać; patrzeć, popatrzeć; przystanąć, stać, stanąć; być zdumionym
głęboko, kompletnie, mocno, naprawdę, niezwykle, szczerze, tak, wyraźnie; lekko, nieco, trochę zdumiony

	- Nie - odpowiedziała Alicja, zdumiona pytaniem. źródło: NKJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
	Obejrzałaś się dopiero na wzgórzu, zdumiona, że tak daleko i wysoko zaszłaś. źródło: NKJP: Hanna Kowalewska: Tego lata, w Zawrociu, 1998
	Każdy, kto interesuje się historią nauki, musi być zdumiony, jak intensywne kontakty międzynarodowe utrzymywali uczeni już w czasach Kopernika. źródło: NKJP: Edwin Bendyk: Płacz nad trumną, Polityka, 2008-04-05
	Dzidzia jest tak zdumiona, że przez chwilę traci język w gębie. źródło: NKJP: Zofia Chądzyńska: Przez ciebie, Drabie!, 1969
	Zdumieni rodzice odkrywają nagle, że stoi przed nimi zbuntowany nastolatek. źródło: NKJP: Danuta Zdanowicz: Wakacje dziecka, Gazeta Krakowska, 2004-06-22

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

	+	zdumiony	+	(CZYM)
szyk: neutralny
	+	zdumiony	+	(że ZDANIE \| ZDANIE PYTAJNOZALEŻNE)
szyk: neutralny