-
1.b
książk. świadczący o tym, że ktoś poczuł się zaskoczony, ponieważ ktoś lub coś jest inne, niż się spodziewał, albo coś wydarzyło się wbrew jego przypuszczeniom -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- zdumiony głos, okrzyk, ton, wzrok; zdumiona mina, twarz; zdumione spojrzenie; zdumione oczy
-
- Czekaj - powiedziała zdumionym głosem. - To jest morze z bąbelkami. Słowo daję. Morze sodowej wody.
źródło: NKJP: Jerzy Broszkiewicz: Wielka, większa i największa, 1960
Chłopcy zamienili nieco zdumione spojrzenia i jednocześnie parsknęli śmiechem.
źródło: NKJP: Adam Bahdaj: Wakacje z duchami, 1962
Ojcem będzie Jasiek. Jego mina była zdumiona, gdyż nie wiedział, że Zuza robiła jakieś testy na DNA.
źródło: Internet: filmweb.pl
-
część mowy: przymiotnik
Stopień równy
liczba pojedyncza m1 m2 m3 n1, n2 ż M. zdumiony
zdumiony
zdumiony
zdumione
zdumiona
D. zdumionego
zdumionego
zdumionego
zdumionego
zdumionej
C. zdumionemu
zdumionemu
zdumionemu
zdumionemu
zdumionej
B. zdumionego
zdumionego
zdumiony
zdumione
zdumioną
N. zdumionym
zdumionym
zdumionym
zdumionym
zdumioną
Ms. zdumionym
zdumionym
zdumionym
zdumionym
zdumionej
liczba mnoga p1 m1 ndepr m1 depr pozostałe M. zdumieni
zdumieni
zdumione
zdumione
D. zdumionych
zdumionych
zdumionych
zdumionych
C. zdumionym
zdumionym
zdumionym
zdumionym
B. zdumionych
zdumionych
zdumionych
zdumione
N. zdumionymi
zdumionymi
zdumionymi
zdumionymi
Ms. zdumionych
zdumionych
zdumionych
zdumionych
-