-
jeźdź.
uzda bez wędzidła, służąca do prowadzenia i przywiązywania konia
-
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt
-
|
Don Arturo ruszył, ciągnąc muła za kantar przy pysku, ładunek był za wysoko upięty, wory zachwiały się gwałtownie.
źródło: NKJP: Maciej Kuczyński: Czeluść, 1972
|
|
Konia, żebym nie znał, że to mój koń, tobym wcale go nie poznał. Żebra aż mu skórę przebijały. Wziąłem go za kantar i dopiero wstał.
źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Kamień na kamieniu source, 2008
|
|
Kargul zdołał się już pozbierać. Przeciął ogierowi drogę i zdołał chwycić oburącz kantar. Koń jednym szarpnięciem poderwał go do góry, zadarł ogon i ruszył z kopyta.
źródło: NKJP: Andrzej Mularczyk: Sami swoi, 1967
|
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
m3
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
| M. |
kantar
|
kantary
|
|
| D. |
kantara
|
kantarów
|
|
| C. |
kantarowi
|
kantarom
|
|
| B. |
kantar
|
kantary
|
|
| N. |
kantarem
|
kantarami
|
|
| Ms. |
kantarze
|
kantarach
|
|
| W. |
kantarze
|
kantary
|
|
-
CHRONOLOGIZACJA:
1564,
SPXVI
Inne znaczenie: 'jednostka wagi na Wschodzie muzułmańskim, centnar'
Data ostatniej modyfikacji: 05.04.2020