błogosławiony - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który po śmierci został uznany przez Kościół katolicki za godnego kultu o charakterze lokalnym, np. w diecezji lub w kraju

Używane często w znaczeniu 'osoba błogosławiona'.

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Religia – kościół

osoby związane z religią i kościołem

błogosławiony arcybiskup, biskup, duchowny, ksiądz, męczennik, patron; Albert, Wincenty, Jan...; błogosławiona dziewica, zakonnica; Faustyna, Kinga...; błogosławieni męczennicy
błogosławiony i święty

	Wiemy, że pod mury klasztorne sióstr klarysek licznie przybędą Węgrzy - błogosławiona Kinga pochodziła bowiem z węgierskiego królewskiego rodu Arpadów. źródło: NKJP: Przed wizytą Ojca Świętego, Tygodnik Podhalański, 1999, nr 21
	W konwencie Panien Norbertanek czcią otaczano relikwie błogosławionej Bronisławy. źródło: NKJP: Michał Rożek: Symbolika i magia Krakowa, 2000
	Cela nr 1 w Palace, katowni Podhala, w której znajdowały się […] ślady krwi błogosławionego ks. Piotra Dańkowskiego, została całkowicie zniszczona. źródło: KWSJP: JJ: Skandal w Palace, Tygodnik Podhalański, 1999, nr 40
	Zaopatrzył się natomiast w rozmaite akcesoria […] - nabył kawałek poświęconej kredy prosto z Rzymu, uzupełnił pojemnik świeżą porcją święconej wody, postarał się o osinowy kołek i o różaniec pewnej błogosławionej zakonnicy. źródło: KWSJP: Marcin Wolski, Agent dołu, 1988

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Rz_osobowy	+	błogosławiony	+
szyk: neutralny

Zob. błogosławić