- Może tyś się zakochała? - Oblałam się rumieńcem, a pani Marysia klasnęła i zawołała zachwyconym głosem: - Zgadłam, zgadłam! Który to kawaler znalazł drogę do twego serduszka?
Mimowolne drżenie nóg i rąk, przyspieszone bicie serca, strużki potu spływające po karku, wrażenie, że za chwilę oblejemy się rumieńcem. Któż nie doznał podobnych sensacji, choćby w dzieciństwie, gdy próbując ukryć jakiś młodzieńczy występek znalazł się w krzyżowym ogniu pytań nauczycieli lub rodziców.
źródło: NKJP: Odciski na sumieniu, Dziennik Polski, 2001-11-10
Kamyk zaniedbał nawet Pożeracza Chmur, chociaż kiedyś byli nierozłączni. A ja... - Jagoda zamilkła, ugryzłszy się w język. - A ty go bardzo lubisz - dokończył Myszka i oblał się rumieńcem, zawstydzony własnym tupetem. - No nie... ! - wybuchnęła Jagoda i urwała. Myszka nie rzekł ani słowa.
źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Kamień na szczycie Kroniki Drugiego Kręgu Księga II, 2002
Joanna pozwoliła sobie sprostować błędną relację z ostatniej sesji sejmiku wygłoszoną przez jeden z miejscowych politycznych autorytetów. Ten oblał się purpurą i rzekł: Moja droga! Nie opowiadałabyś pierdółków, tylko szła lepiej do kobiet.
źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Waldorff, ostatni baron Peerelu, 2008
[...] po pierwszym nabożeństwie spytał: „A która to z pań jest panią Rakowską?”. Babcia oblała się pąsem, zaś ksiądz mówił dalej: „No to jak synowa przyjedzie, proszę mnie koniecznie zaprosić, ona tak pięknie gra!”. Na wsi nikt nie wiedział, że Mietek się ożenił z artystką i nie wzięli ślubu kościelnego - teściowa wstydziła się powiedzieć.
źródło: NKJP: Anna Żebrowska: Jeszcze możesz wygrać ten mecz, Gazeta Wyborcza, 1998-09-18
Twarz Piotra Bulgrina oblała się szkarłatem. Zacisnął pięści, spojrzał wokoło dzikim wzrokiem i krzyknął: - Więc po co przebyłem setki mil, aby się dowiedzieć, żem się daremnie trudził?
źródło: NKJP: Gracjan Bojar-Fijałkowski: O zbójcach z Góry Chełmskiej i inne legendy o Koszalinie, 2006