wytrącić - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

uderzywszy lekko, spowodować, że coś, co ktoś trzymał, wypadło mu z ręki

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości przestrzeni

ułożenie względem siebie

synonimy:

wybić

	Polluks chwycił polano ze stosu, ale tę słabą broń wytrącił mu z ręki mieczem jeden z napastników. źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1996
	Kiedy był w domu, należało uśmiechać się na komendę i całować po kolacji w rękę, uważając jednak, żeby przypadkiem nie wytrącić mu łyżki. źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Kisielewscy: Jan August, Zygmunt, Stefan, Wacek, 2006
	Nagle się pochylił i zanim tamten zdołał się zorientować, celnym uderzeniem wytrącił Brunnerowi pistolet z ręki. źródło: NKJP: Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan): Stawka większa niż życie, 1967
	Pochodnia, wytrącona hrabiemu przez Kolę, potoczyła się, pchana wiatrem, w stronę Lorenzy. źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Dzieci nocy, 2001

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wytrąciłem +(e)m wytrącił	wytrąciłam +(e)m wytrąciła	wytrąciłom +(e)m wytrąciło	wytrąciliśmy +(e)śmy wytrącili	wytrąciłyśmy +(e)śmy wytrąciły
2 os.	wytrąciłeś +(e)ś wytrącił	wytrąciłaś +(e)ś wytrąciła	wytrąciłoś +(e)ś wytrąciło	wytrąciliście +(e)ście wytrącili	wytrąciłyście +(e)ście wytrąciły
3 os.	wytrącił	wytrąciła	wytrąciło	wytrącili	wytrąciły

bezosobnik: wytrącono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wytrąćmy
2 os.	wytrąć	wytrąćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wytrąciłbym bym wytrącił	wytrąciłabym bym wytrąciła	wytrąciłobym bym wytrąciło	wytrącilibyśmy byśmy wytrącili	wytrąciłybyśmy byśmy wytrąciły
2 os.	wytrąciłbyś byś wytrącił	wytrąciłabyś byś wytrąciła	wytrąciłobyś byś wytrąciło	wytrącilibyście byście wytrącili	wytrąciłybyście byście wytrąciły
3 os.	wytrąciłby by wytrącił	wytrąciłaby by wytrąciła	wytrąciłoby by wytrąciło	wytrąciliby by wytrącili	wytrąciłyby by wytrąciły

bezosobnik: wytrącono by

bezokolicznik: wytrącić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wytrąciwszy

gerundium: wytrącenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wytrącony

odpowiednik aspektowy: wytrącać

Rz_osobowy

+

wytrącić

+

(KOMU) + CO + (z CZEGO)

Zob. trącić