wytrącić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

spowodować, że ktoś przestał znajdować się w jakimś stanie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

synonimy:

wyrwać

wytrącić kogoś z letargu, z jakiegoś nastroju, trybu życia..., z odrętwienia, z równowagi, ze snu
wytrącić nagle

	Głos Zacharka, który wytrącił ją z zamyślenia, był pełen radosnych nut. źródło: NKJP: Beata Ostrowicka: Kraina kolorów: księga intryg, 1999
	O szóstej wytrącił mnie ze snu przeciągły, przeraźliwy krzyk. źródło: NKJP: Marian Brandys: Śladami Stasia i Nel, 1961
	Z chwilowego letargu wytrąciło go szarpnięcie. źródło: NKJP: Mariusz Sieniewicz: Czwarte niebo, 2003
	Teoria, którą głosił, nakazywała po pierwsze wytrącić kobietę ze stanu obojętności wobec podrywacza. źródło: NKJP: Jacek Dukaj: Czarne oceany, 2001
	Wieść o wyniku badań wytrąciła mnie z całkiem innych nastrojów. źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1983

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wytrąciłem +(e)m wytrącił	wytrąciłam +(e)m wytrąciła	wytrąciłom +(e)m wytrąciło	wytrąciliśmy +(e)śmy wytrącili	wytrąciłyśmy +(e)śmy wytrąciły
2 os.	wytrąciłeś +(e)ś wytrącił	wytrąciłaś +(e)ś wytrąciła	wytrąciłoś +(e)ś wytrąciło	wytrąciliście +(e)ście wytrącili	wytrąciłyście +(e)ście wytrąciły
3 os.	wytrącił	wytrąciła	wytrąciło	wytrącili	wytrąciły

bezosobnik: wytrącono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wytrąćmy
2 os.	wytrąć	wytrąćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wytrąciłbym bym wytrącił	wytrąciłabym bym wytrąciła	wytrąciłobym bym wytrąciło	wytrącilibyśmy byśmy wytrącili	wytrąciłybyśmy byśmy wytrąciły
2 os.	wytrąciłbyś byś wytrącił	wytrąciłabyś byś wytrąciła	wytrąciłobyś byś wytrąciło	wytrącilibyście byście wytrącili	wytrąciłybyście byście wytrąciły
3 os.	wytrąciłby by wytrącił	wytrąciłaby by wytrąciła	wytrąciłoby by wytrąciło	wytrąciliby by wytrącili	wytrąciłyby by wytrąciły

bezosobnik: wytrącono by

bezokolicznik: wytrącić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wytrąciwszy

gerundium: wytrącenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wytrącony

odpowiednik aspektowy: wytrącać

+

wytrącić

+

KOGO + z CZEGO

Zob. trącić