-
3.
pot. pejorat. osoba niezdarna i nieumiejąca sobie poradzić w różnych dziedzinach życia -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- ostatnia sierota
- robić z siebie sierotę
-
Uważaj, sieroto, jak leziesz! – bi-biiiiip!!! – prosto pod koła, cholera...
źródło: NKJP: Iwona L. Konieczna; Paweł Tomczyk: Szarlotka z ogryzków, 2006
Iwona poszła przodem, my za nią, dwie sieroty powłóczące nogami.
źródło: NKJP: Waldemar Borzestowski: Bulterier Samson i ja, 2008
Bo tak mi się marzyło znów jechać z tobą pociągiem, przypomnieć sobie, jak to było wtedy, dwa lata temu. Pamiętasz? Takie sieroty wystraszone byłyśmy, co jadą w nieznany świat.
źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005
Cóż to za pycha, która czyni z człowieka jakąś nieporadną sierotę?
źródło: NKJP: Krystian Lupa: Podglądania, 2003
Czasami rzeczywiście zawodzili, jak np. pod Cecorą, czasami robili z siebie ostatnie sieroty, które nie potrafiły się obronić przed zwykłą ludnością, która wkurzyła się na wojsko.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sierota
sieroty
D. sieroty
sierotów
sierot
neut sierót
char C. sierocie
sierotom
B. sierotę
sieroty
N. sierotą
sierotami
Ms. sierocie
sierotach
W. sieroto
sieroty
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm sierot. Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m2, D.lm sierotów lub r. ż, D lm sierot
-
psł. *sirota 'osierocenie, osamotnienie', 'sierota'
Rzeczownik od psł. przymiotnika *sirъ ‘osierocony, sam’ z przyrostkiem *-ota, tworzącym pierwotnie rzeczowniki abstrakcyjne. W st.pol. poświadczony regularny kontynuant sirota.