tchawica - Wielki słownik języka polskiego PAN

środkowy odcinek dróg oddechowych w formie cylindrycznego przewodu, łączącego gardło z oskrzelami i płucami

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

części ciała, elementy i substancje składowe

tchawica i gardło, tchawica i oskrzela
ściana, wyściółka; zapalenie tchawicy

	Krtań łączy gardło z tchawicą, jest także narzędziem służącym do wydawania dźwięków. źródło: NKJP: TXiKiBoT; Krtań, Wikipedia.pl, 2009-05-21
	Król padł prowadząc kontratak. Nie zginął jednak od anglosaskiego topora, lecz od celnej strzały, która przeszyła mu tchawicę. źródło: NKJP: Dariusz Piwowarczyk: Słynni rycerze Europy. Rycerze Chrystusa, 2007
	Dominują chorzy, którzy zapadli na wirusowe zapalenie gardła, krtani, tchawicy - mówi doktor Kazana Węglowska. źródło: NKJP: (szel): W skrócie, Dziennik Polski, 2008-01-31
	Płuca można bowiem porównać do drzewa. Główny pień – to tchawica, od której odchodzą oskrzela rozgałęziające na coraz cieńsze gałęzie. źródło: NKJP: Dr Wojciech Kasprzak: Jesień groźna dla POCHP, Gazeta Poznańska, 2004-10-18

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	tchawica	tchawice
D.	tchawicy	tchawic

C.	tchawicy	tchawicom
B.	tchawicę	tchawice
N.	tchawicą	tchawicami
Ms.	tchawicy	tchawicach
W.	tchawico	tchawice

Pochodzenie

Rzeczownik z przyrostkiem -awica od tematu czasownika tch-nąć , kontynuującego psł. *dъchnǫti ‘wydawać tchnienie, dmuchać, wiać, chuchać; zionąć czymś, wydzielać woń’) i pozostającego w etymologicznym związku z czasownikiem dychać (< psł. *dychati ‘dąć, wiać, dmuchać (o wietrze); oddychać szybko, ciężko)’; dziś zwykle w formacjach przedrostkowych (por. oddychać ).