cnota

Dla stoików źródłem szczęścia była cnota, a ta wynikała z kolei z rozumnej wiedzy. Być mądrym znaczyło być cnotliwym, a być cnotliwym równało się osiągnięciu szczęścia, ponieważ cnota jest dobrem samowystarczalnym.

źródło: NKJP: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1994

Jego stoicka etyka domagała się życia zgodnego z prawem natury, bez pożądań i namiętności, w spokoju ducha i w osiąganej tą drogą cnocie.

źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans,1973

Książę znany był ze sprawiedliwości wobec prostego ludu, a zbyt surowe kary często łagodził za wstawiennictwem swojej żony Emnildy - kobiety „cnotą i dobrocią słynącej”.

źródło: NKJP: Alicja Dybkowska, Jan Żaryn, Małgorzata Żaryn: Polskie dzieje od czasów najdawniejszych do współczesności, 1994

[...] cały swój majątek zapisał rzymskiemu towarzystwu dobroczynnemu nawracającemu prostytutki na drogę cnoty .

źródło: NKJP: Marek Borucki: Polacy w Rzymie : od czasów Mieszka I do Jana Pawła II , 1995

Początki tradycji poszukiwania wzorców etycznych znajdujemy już w IX i VIII wieku przed Chr. w epice Homerowej, która wytworzyła pierwsze pojęcie cnoty (arete) jako ideału ludzkiej doskonałości. Wpisana w etos wojownika, cnota ta polegała głównie na rozwijaniu odwagi, siły, honoru oraz biegłości we władaniu bronią.

źródło: NKJP: Aleksander W. Małachowski: Grecka paideia, Gazeta Poznańska, 2005-06-11