chan

[...] chan Kubilaj [...] zasłynął jako wódz zwycięskiej armii, która zakończyła sukcesem podbój Chin.

źródło: NKJP: Jan Tomkowski: Ciemne skrzydła Ikara. Eseje o rozpaczy, 2009

W tym świecie jedynym panem życia i śmierci na rozległych obszarach dzisiejszej Rosji europejskiej był chan Złotej Ordy, rezydujący w Saraju nad Wołgą.

źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 2001

Od czasu do czasu chan wysyłał dla postrachu swoje oddziały, a wówczas zdarzało się, że znikały nagle całe wsie, a nawet któryś kniazik, nikt po nim jednak długo nie płakał, a umęczony lud ruski znosił wszystko z niepojętą dla innych pokorą i cierpliwością.

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Matamorfozy, 2004

- Witaj, chanie - powiedział, podnosząc palce do ust i czoła.

źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005