bifurkacja
-
książk. nauk. proces polegający na tym, że coś, co było jednolitą całością, rozdziela się na dwie części, które zaczynają biec lub rozwijać się niezależnie od siebie w różnych kierunkach
-
Używane w zawężonych znaczeniach jako terminy specjalistyczne w wielu dziedzinach, np. w matematyce, geologii, chemii, medycynie.
-
KATEGORIE FIZYCZNE
Cechy i właściwości materii
stan skupienia, trwałość materii
KATEGORIE FIZYCZNE
Cechy i właściwości materii
jakość i intensywność -
- bifurkacja jeziora, rzeki; tradycji
-
Tymczasem na Zachodzie [...] występuje wyraźna bifurkacja tradycji historycznej. Przykładowo, wiemy, że w USA w czasie wspominania wojny domowej czci się pamięć i tych, którzy walczyli po stronie Południa, i tych, którzy walczyli po stronie Północy.
źródło: NKJP: Janusz Tazbir:Silva rerum historicarum, 2002
Podobnie nieprzewidywalny jest ruch kulki staczającej się w rynnie, która w pewnym miejscu rozdwaja się na odgałęzienia jednakowo nachylone w dół i rozchodzące się symetrycznie względem początkowego kierunku ruchu. Takie proste bifurkacje były od dawna dobrze znane.
źródło: NKJP: Michał Tempczyk: Teoria chaosu a filozofia, 1998
Przewidywać tu należy, że już na pewnym wcześniejszym etapie studiów nastąpiłaby bifurkacja studiów w kierunku zawodowym i naukowym (np. na trzecim roku studiów), z tym jednak, że istniałaby możliwość łączenia obu tych kierunków.
źródło: Stanisław Arnold: Nauczanie historii na uniwersytetach, Nowe Drogi, 1949, z. 1 (books.google.pl)
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. bifurkacja
bifurkacje
D. bifurkacji
bifurkacji
neut bifurkacyj
char C. bifurkacji
bifurkacjom
B. bifurkację
bifurkacje
N. bifurkacją
bifurkacjami
Ms. bifurkacji
bifurkacjach
W. bifurkacjo
bifurkacje
-
fr. bifurcation
z łac. bifurcus 'rozdwojony w kształcie wideł'
łac. bi- 'dwa' + łac. furcus 'wiidły'