krajan
- 
    
    osoba pochodząca z tego samego regionu, z tej samej miejscowości lub kraju, co ktoś inny
- 
    
    CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE 
 Przynależność i podział terytorialny
 nazwy osób ze względu na ich pochodzenie i przynależność terytorialną
- 
    
    Włoski katolicyzm to przede wszystkim triumf kultów lokalnych. Każdy region, miasto ma własnego świętego, zwykle krajana, bo ten - wiadomo - najlepiej zrozumie bolączki swojego ludu. źródło: NKJP: Jolanta Berent: Święci od zębów i od Internetu, Polityka, 2006-11-04 Nigeryjczycy wracają do Nigerii w glorii i chwale, witani przez krajanów jako dzielni wojownicy. źródło: NKJP: Will Scully: Praca, CKM, nr 06/12, 1998 Chłopak zrobił ważną minę, kiwnął na nich ręką, co miało oznaczać „idziemy” i zaprowadził ich do... oficjalnej placówki Polskiego Czerwonego Krzyża! Spotkali tu nawet swojego krajana z Poronina i jeszcze jednego Polaka, Karpińskiego. źródło: NKJP: Alfons Filar: Śladami tatrzańskich kurierów, 1995 Los sprawił, że mieszkam w Częstochowie. Pochodzę ze Wschodnich Kresów i tak jak tysiące moich krajanów wraz z rodziną tułałam się z miejsca na miejsce. źródło: NKJP: Barbara Szymańska: Biblioteka we wspomnieniach, Tygodnik Regionalny „Gazeta Częstochowska”, 2007-11-28 Inguskie ziemie, pola, łąki i domy zostały wtedy oddane wiernym Kremlowi krajanom Stalina, Osetyjczykom. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Cztery tysiące ludzi: kierowców, konwojentów i kupców, koczowało pod gołym niebem, Gazeta Wyborcza, 1997-11-19 
- 
    
    część mowy: rzeczownik rodzaj gramatyczny: m1 liczba pojedyncza liczba mnoga M. krajan 
 krajanie 
 ndepr krajany 
 depr D. krajana 
 krajanów 
 C. krajanowi 
 krajanom 
 B. krajana 
 krajanów 
 N. krajanem 
 krajanami 
 Ms. krajanie 
 krajanach 
 W. krajanie 
 krajanie 
 ndepr krajany 
 depr Inne uwagi W D lmn używana także forma krajan, która uznawana jest za niepoprawną. 
- 
    
      + krajan + (CZYJ)  + krajan + (KOGO)
- 
    
    Zob. kraj