popapraniec - Wielki słownik języka polskiego PAN

pot. pogard. osoba, o której mówiący sądzi, że nie ma ona kompetencji do skutecznego działania i nic jej się w życiu nie udaje

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

	Pięćdziesiąt lat temu na wsi uważano, że ludzie niepełnosprawni pojawili się na świecie za karę. Ja nie należałem do wyjątków. Kulawiec, kuternoga, popapraniec - to chyba najłagodniejsze określenia, jakie dane mi było słyszeć. źródło: NKJP: Małgorzata Wach: Każdy ma swoje Kilimandżaro, 2008
	Z powodu matki nie znosi gminu. I drażnią ją socjaliści z inteligenckim rodowodem, romantyczni poeci albo inni, nadwrażliwi społecznie popaprańcy. źródło: NKJP: Monika Rakusa: Żona Adama, 2010
	- Na odwykówce […] brak miejsc i musimy tu kiblować z tą całą szurniętą ferajną, choć poniektóry i wesoły bywa, ale mówię ci, z tymi popaprańcami życia nie ma. źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1980
	- W dużym mieście zawsze łatwiej o dobrego lekarza, bo u nas, to sama wiesz, jakie to popaprańce w przychodniach siedzą. źródło: NKJP: Dariusz Chętkowski z uczniami: Piątek Trzynastego, 2007
	[...] nie ma za co, panie inżynierze, zawsze jestem przeciwko wyuzdańcom, popaprańcom , glutom seksualnym„ [...] źródło: NKJP: Ireneusz Iredyński: Dzień oszusta. Człowiek epoki

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. paprać