psł.
*jьstě
'naprawdę, rzeczywiście, właśnie'
to, o czym mowa, ma daną cechę w stopniu bardzo dużym i typowym dla obiektów tego rodzaju
|
Profil miał iście królewski, godny bicia na monetach.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992
|
|
Wszyscy bali się wilczura, który odsłaniał w przedśmiertnym grymasie iście smocze kły.
źródło: NKJP: Anna Bojarska, Maria Bojarska: Siostry B., 1996
|
|
Pogoda była iście sudańska. Czterdzieści dwa stopnie w cieniu. Niebo oślepiało słońcem, powietrze drgało od upału.
źródło: NKJP: Marian Brandys: Śladami Stasia i Nel, 1974
|
|
Przyjęcie iście po francusku. Wyszukane wina, napoje i rozmowy w towarzystwie bankowca polskiego pochodzenia [...].
źródło: NKJP: Edmund Zieliński: Maluchem do Chateauroux, Gazeta Kociewska, 2008-03-25
|
część mowy: operator metapredykatywny
podklasa: operator gradacji
iście _
Przym., Wyr. Przyimk. - cecha charakteryzująca przez porównanie, obrazowość, hiperbolę |
|
ograniczenia zakresu użycia:
nie: z Przym. st. wyższy i najwyższy
|
| szyk: stały: antepozycja |
Data ostatniej modyfikacji: 22.03.2019
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN