część mowy: przysłówek
stopień równy
pokornie
stopień wyższy
pokorniej
w sposób świadczący o tym, że ktoś jest świadomy własnych ograniczeń i słabości, co skłania go do niesprzeciwiania się innym ludziom lub życiowym koniecznościom
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności
pokornie i cierpliwie, cicho i pokornie
pokornie klękać, pochylać głowę, schylać głowę, spuścić/spuszczać głowę, wzrok; czekać, patrzeć, słuchać, stać; służyć, wykonywać coś ; błagać, prosić; godzić się, przyjąć/przyjmować coś , przyznawać, znosić coś
bardzo pokornie
Chyba będziesz musiał bardzo pokornie prosić o przebaczenie za wszystkie krzywdy i obraźliwe słowa.
źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004
W ogrodzie czekały pokornie na swoją kolejkę delegacje północnych prowincji, a także przedsiębiorcy i kupcy z Uzbekistanu i Tadżykistanu.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
Odeszła, tak jak żyła cicho i pokornie .
źródło: NKJP: Alina Melnicka: Zmarła najstarsza mieszkanka Makowa Maz.,Tygodnik Ciechanowski, 2006-05-26
Z pokornie schylonymi głowami, aż do progu dorosłego życia, a może i dalej, szli tam, gdzie ich skierowano.
źródło: NKJP: Katarzyna Kochmańska: Spóźnione pokolenie, Gazeta Wyborcza, 1996-07-23
Jeśli widmo klęski zajrzy Afrze w oczy, tym pokorniej przyjmie pomoc Szerszeni.
źródło: NKJP: Tomasz Kołodziejczak: Krew i kamień, 2003
Data ostatniej modyfikacji: 07.07.2023
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN