Osady i wsie były czasem rzadkie; trzeba było wędrować trzy, cztery, pięć dni i napotykano tylko samotną sadybę leśnika czy myśliwca, pszczelarza, drwala albo koniuchę ze stadem czarnych, jak brzozowa smoła, koni.
źródło: Marian Czuchnowski: Żal po czeremchach: powieść fantastyczna, 1972 (books.google.pl)
Z książęcym koniuchą byłam w dobrej komitywie i teraz chciałam z niej skorzystać.
źródło: Hanna Muszyńska-Hoffmannowa: Zamorska Jagiellonka,1986 (books.google.pl)
Zostawiła Dagona pod strażą jednego ze swych synów, a sama z dwoma [...] koniuchami pojechała do długiej szopy, gdzie na zimę Koniojady trzymali konie.
źródło: Zbigniew Nienacki: Dagome iudex, 1989 (books.google.pl)