despekt
-
książk. postępowanie lub zachowanie wobec kogoś, w wyniku którego ta osoba czuje się urażona
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie -
- despekt spotkał kogoś
- uważać, uznać za despekt
-
By nie uczynić despektu gospodarzom, musiał udawać, że próbuje wszystkiego, lecz większość kąsków lądowała pod stołem, gdzie przysiadły psy.
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
Legnicki władca wrócił więc jak niepyszny do domu, cichcem i pod osłoną mroku, kryjąc głęboko na dnie serca doznany despekt i związane z nim upokorzenie.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Metamorfozy, 2004
Wdarł się do domu, odepchnął abunę, który zagrodził mu drogę złotym krzyżem, i kazał aresztować zbiega. Abuna nie darował cesarzowi tego despektu.
źródło: NKJP: Marian Brandys: Z panem Biegankiem w Abisynii, 1962
[...] ma żal do działaczy Legii za despekt, jaki spotkał go na stadionie przy Łazienkowskiej.
źródło: Internet: fakt.pl
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. despekt
despekty
D. despektu
despektów
C. despektowi
despektom
B. despekt
despekty
N. despektem
despektami
Ms. despekcie
despektach
W. despekcie
despekty
-
łac. despectus 'widok (z góry na dół); pogarda'