-
2.
ręczna broń palna z pierwotnie długą lufą, ale znacznie skróconą, używana chętnie przez kłusowników i innych przestępców, a także konspiratorów, ponieważ można ją łatwo ukryć i przenieść -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
- obrzyn dubeltówki, karabinu
- lufa obrzyna
- strzał; śrut z obrzyna
- przeładować obrzyna
- grozić komuś obrzynem
- strzelać z obrzyna
-
[...] gruchnął strzał z obrzyna. Dzidek nie wytrzymał napięcia. Czerwony płomień wytrysnął z obciętej lufy, a huk rozległ się tak głośny, jak wystrzał z małego działka.
źródło: NKJP: Ryszard Sługocki: Na przekór i na bakier, 2008
Napastnik wybiegł na jezdnię z lufą obrzyna skierowaną w szoferkę.
źródło: NKJP: MAGA: Nieudany napad na konwój, Gazeta Poznańska, 2001-12-11
Do lubińskiego sądu trafił akt oskarżenia przeciwko dwóm uzbrojonym w obrzyn cudzoziemcom, których ujęto podczas przewożenia gotowej do odpalenia bomby.
źródło: NKJP: Grzegorz Żurawiński: Psia wpadka, Gazeta Wrocławska, 2003-11-05
W użyciu nadal są obrzyny, a nawet karabiny pochodzące jeszcze z II wojny światowej, przekazywane z pokolenia na pokolenie, tak jak sama „tradycja” kłusowania.
źródło: NKJP: (pij): Zwierzęta domowe ofiarami pułapek, Express Ilustrowany, 2002-11-28
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3, m2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. obrzyn
obrzyny
D. obrzyna
obrzynów
C. obrzynowi
obrzynom
B. obrzyn
pot. obrzyna
obrzyny
N. obrzynem
obrzynami
Ms. obrzynie
obrzynach
W. obrzynie
obrzyny
-