dźwiękonaśladowczy

Wyraz ostatni („w ruch!”) nie stanowi wprawdzie onomatopei „parowej”, lecz sprytnie upodabnia się do niej - na mocy rymowego współbrzmienia z imitacyjną (w tym przypadku) spółgłoską 'ch', występującą w dźwiękonaśladowczym wykrzykniku „buch!”

źródło: NKJP: Zbigniew Lisowski: Poznawanie poezji: interpretacje, 2008

Pradawna więc onomatopeja przechowuje w sobie trwogę (ten nasz wyraz też jest dźwiękonaśladowczy), jaka nieraz wstrząsała ciałami pradawnych naszych przodków, może gdy coś dobijało się do ich jaskiń albo szałasów.

źródło: NKJP: Zygmunt Kubiak: Mitologia Greków i Rzymian, 2008

Muzykolodzy uważają za realistyczną muzykę dźwiękonaśladowczą. Vivaldi, Couperin, Mozart-ojciec chętnie używali efektów onomatopeicznych w funkcji zabawowej, traktując je jako beztroskie rozkoszowanie się zarówno dźwiękami naturalnymi, jak też możliwością artystycznego ich wykorzystywania.

źródło: NKJP: Maria Gołaszewska: Estetyka pięciu zmysłów, 1997

Tu znów dochodzą do głosu onomatopeiczne, dźwiękonaśladowcze „ciągotki” Niemena [...] w imitowaniu ptasich gwizdów, odgłosów gromu, szumu fal [...].

źródło: NKJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen: kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004

[...] czy człowiek wychowany w buszu wśród zwierząt jest w stanie wyprodukować poezję? Może wierszyki ze słowami dźwiękonaśladowczymi.

źródło: NKJP: Internet