zbrukać - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. spowodować pojawienie się gdzieś brudu

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

czynności związane z codziennym życiem w domu

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Ubranie

czynności, przedmioty i osoby związane z robieniem i noszeniem ubrań

synonimy:

pobrudzić
zabrudzić

[...] włoży rzeźnicki fartuch, żeby nie zbrukać munduru Zugführera, weźmie się żwawo do roboty i pokaże, co potrafi.

źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971

Złośliwie wyprowadziłam go na spacer, żeby zbrukał te pantofelki.

źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Monografia grzechów z dziennika 1978-1989, 2006

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zbrukałem +(e)m zbrukał	zbrukałam +(e)m zbrukała	zbrukałom +(e)m zbrukało	zbrukaliśmy +(e)śmy zbrukali	zbrukałyśmy +(e)śmy zbrukały
2 os.	zbrukałeś +(e)ś zbrukał	zbrukałaś +(e)ś zbrukała	zbrukałoś +(e)ś zbrukało	zbrukaliście +(e)ście zbrukali	zbrukałyście +(e)ście zbrukały
3 os.	zbrukał	zbrukała	zbrukało	zbrukali	zbrukały

bezosobnik: zbrukano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zbrukajmy
2 os.	zbrukaj	zbrukajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zbrukałbym bym zbrukał	zbrukałabym bym zbrukała	zbrukałobym bym zbrukało	zbrukalibyśmy byśmy zbrukali	zbrukałybyśmy byśmy zbrukały
2 os.	zbrukałbyś byś zbrukał	zbrukałabyś byś zbrukała	zbrukałobyś byś zbrukało	zbrukalibyście byście zbrukali	zbrukałybyście byście zbrukały
3 os.	zbrukałby by zbrukał	zbrukałaby by zbrukała	zbrukałoby by zbrukało	zbrukaliby by zbrukali	zbrukałyby by zbrukały

bezosobnik: zbrukano by

bezokolicznik: zbrukać

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

zbrukawszy

gerundium: zbrukanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: zbrukany

odpowiednik aspektowy: brukać

+

zbrukać

+

CO