buńczuczny I - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

taki, który jest demonstracją czyjejś pewności siebie i skłonności do przeciwstawiania się innym lub do konfliktów

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

buńczuczny charakter, buńczuczna mina, buńczuczne deklaracje, wypowiedzi, zapowiedzi

	Mimo buńczucznych zapowiedzi, nie udało się krośnieńskim żużlowcom zniwelować przewagi uzyskanej przez gości przed tygodniem. źródło: NKJP: Zwycięstwo, które jest porażką, Dziennik Polski, 2006-10-16
	[...] interes narodowy to osiągnięcie jakiegoś celu, korzyści dla narodu, a nie buńczuczne deklaracje. źródło: NKJP: Marek Ostrowski: Polska, Sp. z o.o., Polityka, 2006-08-26
	Zjadła nas pycha. Zabrakło pokory. Przed mundialem piłkarze zostali przewartościowani. Te ich buńczuczne wypowiedzi śmieszyły mnie. źródło: NKJP: To już koniec, Gazeta Krakowska, 2002-06-12
	Buńczucznymi wypowiedziami meczów się nie wygrywa. Wyszkolenie zdobywa się mozolnie, długo i bez oglądania się na premie - a tego nasi piłkarze nie lubią. Oj nie. źródło: NKJP: Janusz Kozieł: Druga strona medalu, Gazeta Poznańska, 2002-06-10
	Nie wiem, jak będzie z młodszym synem, bo ma nieco bardziej buńczuczny charakter, ale w sumie córa w jego wieku też była zadziorna, a teraz nie zdarzyło się, by miała jakieś poważne zatargi z koleżankami czy kolegami (jedynie w domu z bratem). źródło: NKJP: Internet

część mowy: przymiotnik

Stopień równy