oratorski - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. taki, który potrafi pięknie przemawiać

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

mówienie

synonimy:

krasomówczy

konkurs, popis, talent oratorski; sztuka oratorska, wystąpienie oratorskie; umiejętności, zdolności oratorskie

	Jego sztuka oratorska dużo zyskała dzięki temu, że ćwiczył swój umysł badając trudne zagadnienia filozoficzne. Wdzięk jego wymowy oczarował Ateny. źródło: NKJP: Magdalena Nowak: Historia greckiej retoryki w dialogu Brutus, 2000-11-01
	Podczas takich zgromadzeń szczególnie liczyły się oratorskie i negocjacyjne talenty przywódców wspólnoty szlacheckiej, a także umiejętność radzenia sobie z tłumem. źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce: od średniowiecza do czasów współczesnych: praca zbiorowa, 2004
	Tłumnie zgromadzona publiczność podziwiała kunszt oratorski i przygotowanie merytoryczne debatujących. źródło: NKJP: (MP): W nagrodę do Brukseli, Dziennik Polski, 2008-04-09
	[...] autorzy niezależnie od narodowości popisywali się swymi oratorskimi umiejętnościami i dawali świadectwo swej wiedzy retorycznej i swego wykształcenia. źródło: NKJP: Anna Warda: Z obserwacji nad dedykacjami mecenasowskimi w osiemnastowiecznej Rosji, 2000

część mowy: przymiotnik

Stopień równy