pustać
-
książk. teren dziki, niezagospodarowany, na którym brak oznak ludzkiego życia
-
Wyraz we współczesnej polszczyźnie ogólnej rzadki, spotykany raczej w gwarach.
-
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Najbliższe środowisko życia człowieka
dom/inne miejsca zamieszkania i ich otoczenie -
Jak okiem sięgnąć, pustać. Jak okiem sięgnąć, śladu bytności człowieka.
źródło: Maryla Ścibor Marchocka: Sprawiedliwi, 2019 (books.google.pl)
Dopiero jakiś kilometr za ostatnimi zabudowaniami rozległe pustacie przechodzą w las.
źródło: NKJP: Turków tam nie było, Dziennik Polski, 2001-03-22
Trzeba było dużej fantazji i wielkiego uporu, aby sto lat temu wybudować górskie schronisko w niedostępnej pustaci na wysokości ponad dwóch tysięcy metrów.
źródło: NKJP: Marek Grocholski: Życie na dwóch tysiącach, Tygodnik Podhalański nr 26, 1999
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pustać
pustaci
pustacie
D. pustaci
pustaci
C. pustaci
pustaciom
B. pustać
pustaci
pustacie
N. pustacią
pustaciami
Ms. pustaci
pustaciach
W. pustaci
pustaci
pustacie
-