pustać

  • książk.  teren dziki, niezagospodarowany, na którym brak oznak ludzkiego życia
  • Wyraz we współczesnej polszczyźnie ogólnej rzadki, spotykany raczej w gwarach.

  • CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

    Najbliższe środowisko życia człowieka

    dom/inne miejsca zamieszkania i ich otoczenie

  • Jak okiem sięgnąć, pustać. Jak okiem sięgnąć, śladu bytności człowieka.

    źródło: Maryla Ścibor Marchocka: Sprawiedliwi, 2019 (books.google.pl)

    Dopiero jakiś kilometr za ostatnimi zabudowaniami rozległe pustacie przechodzą w las.

    źródło: NKJP: Turków tam nie było, Dziennik Polski, 2001-03-22

    Trzeba było dużej fantazji i wielkiego uporu, aby sto lat temu wybudować górskie schronisko w niedostępnej pustaci na wysokości ponad dwóch tysięcy metrów.

    źródło: NKJP: Marek Grocholski: Życie na dwóch tysiącach, Tygodnik Podhalański nr 26, 1999

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: ż

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. pustać
    pustaci
    pustacie
    D. pustaci
    pustaci
    C. pustaci
    pustaciom
    B. pustać
    pustaci
    pustacie
    N. pustacią
    pustaciami
    Ms. pustaci
    pustaciach
    W. pustaci
    pustaci
    pustacie
  • Zob. pusty

CHRONOLOGIZACJA:
1841, Rocznik Wydziału Lekarskiego w Uniwersytecie Jagiellońskim, t. 4, books.google.pl
Data ostatniej modyfikacji: 03.01.2025