zesmutnieć - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

przest. posmutnieć - stać się smutnym - świadczącym o tym, że ktoś odczuwa smutek

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

synonimy:

posmutnieć

Oczy straciły blask.
Usta zesmutniały.
Skulona, chroniłam się przed promieniami słońca.

źródło: Wiktoria Cybulak: Już Cię nie ma, Głos Brata Alberta, 2014 (albertynki.pl)

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zesmutniałem +(e)m zesmutniał	zesmutniałam +(e)m zesmutniała	zesmutniałom +(e)m zesmutniało	zesmutnieliśmy +(e)śmy zesmutnieli	zesmutniałyśmy +(e)śmy zesmutniały
2 os.	zesmutniałeś +(e)ś zesmutniał	zesmutniałaś +(e)ś zesmutniała	zesmutniałoś +(e)ś zesmutniało	zesmutnieliście +(e)ście zesmutnieli	zesmutniałyście +(e)ście zesmutniały
3 os.	zesmutniał	zesmutniała	zesmutniało	zesmutnieli	zesmutniały

bezosobnik: zesmutniano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zesmutniejmy
2 os.	zesmutniej	zesmutniejcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zesmutniałbym bym zesmutniał	zesmutniałabym bym zesmutniała	zesmutniałobym bym zesmutniało	zesmutnielibyśmy byśmy zesmutnieli	zesmutniałybyśmy byśmy zesmutniały
2 os.	zesmutniałbyś byś zesmutniał	zesmutniałabyś byś zesmutniała	zesmutniałobyś byś zesmutniało	zesmutnielibyście byście zesmutnieli	zesmutniałybyście byście zesmutniały
3 os.	zesmutniałby by zesmutniał	zesmutniałaby by zesmutniała	zesmutniałoby by zesmutniało	zesmutnieliby by zesmutnieli	zesmutniałyby by zesmutniały

bezosobnik: zesmutniano by

bezokolicznik: zesmutnieć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zesmutniawszy

gerundium: zesmutnienie

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: smutnieć