kolczuga
-
część zbroi okrywająca tułów, zrobiona z wielu małych metalowych kółeczek
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- żelazne; ciężkie kolczugi
- kolczuga i tunika; kolczugi i hełmy, kolczugi i zbroje; miecze i kolczugi
- rycerz w kolczudze
- nosić kolczugi
-
Grot jednego z pocisków otarł się o osłonięte kolczugą ramię Henryka Kota, nie czyniąc mu żadnej krzywdy.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003
Nasze obawy prędko się na szczęście rozwiały, kiedy z mgieł wynurzył się kolejny rycerz w śląskich barwach. Widać było również ślady walki na jego kolczudze, nie był jednak poważnie poraniony.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Metamorfozy, 2004
Z reguły walczyli pieszo, uzbrojeni w miecze i topory, mieli krótkie kolczugi [...], hełmy i tarcze [...].
źródło: NKJP: Internet
Kolczuga powstaje z przewleczonych przez siebie metalowych kółeczek o średnicy ok. pół centymetra. Robi się ją miesiącami. Lekka waży mniej więcej dziesięć kilo i jest to już całkiem niezła ochrona przed uderzeniami.
źródło: NKJP: Marta Piętka: Nie ma w Polsce dobrych mieczy, Gazeta Krakowska, 2001-08-04
Na pierwszych zlotach rycerskich na początku lat 90. nikt się jeszcze nie przejmował historycznymi realiami. Wystarczyło mieć miecz, byle jaką kolczugę i cokolwiek udającego hełm.
źródło: NKJP: Wojciech Orliński: Dlaczego całkiem dorośli ludzie przebrani za rycerzy spotykają się w średniowiecznych zamkach?, Gazeta Wyborcza, 1997-11-20
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kolczuga
kolczugi
D. kolczugi
kolczug
C. kolczudze
kolczugom
B. kolczugę
kolczugi
N. kolczugą
kolczugami
Ms. kolczudze
kolczugach
W. kolczugo
kolczugi
-
Od: st.pol. kolce 'kółko, kółeczko, ogniwo' - zdrobnienia od koło (zob.).