ni przypiął, ni przyłatał I

[...] powiedzonko: „no to go lu”, które wplatał do rozmowy całkiem ni przypiął, ni przyłatał zresztą, przejął od dziadka, który nie bacząc na chodzące i pełzające po ciasnym mieszkaniu nieletnie dzieci wypowiadał je co chwila, czy miał kieliszek w ręku, czy też nie.

źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Zamach na wyspę, 2001

Potem siadamy wszyscy w salonie, bohaterowie powieści, doprawdy, zdawałoby się, ni przypiął, ni przyłatał zgromadzeni w tej scenie zbiorowej - dwoje młodych pracowników uniwersytetu, amerykański miliarder, pisarz z Paryża i nowojorski jazzman z żoną; przyjaciele i kochankowie głównej postaci mojej książki.

źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005

Pozostali „pastuszkowie”, wśród których jest biedak-intelektualista czytający książkę, upadły muzyk z fragmentem tekturowej klawiatury pod pachą czy biegająca bez sensu kobieta [...] idą za betlejemską gwiazdą, skleconą na chybcika z żaróweczek. Po drodze „pastuszkowie” spotykają Trzech Króli, wyobrażających tutaj - ni przypiął, ni przyłatał - trzymane na smyczy psy.

źródło: NKJP: Magda Huzarska-Szumiec: Wełniane rękawiczki, Gazeta Krakowska, 2001-12-18

Dom i ogród mojego przyjaciela sąsiaduje z innym ogrodem i domem, a w tym sąsiedzkim ogrodzie sterczy z ziemi łopata.
Nie byłoby to godne uwagi, gdyby nie okoliczność, że ta łopata tkwi w miejscu przypadkowym, po drodze skądś, ni w pięć, ni w dziesięć, ni przypiął, ni wypiął. Po prostu jej właściciel wbił ją, gdzie popadło [...].

źródło: NKJP: Sławomir Mrożek: Łopata, Gazeta Wyborcza, 1997-03-01