-
1.
pora dnia, kiedy kończy się noc, a zaczyna dzień, niebo rozjaśnia się aż do pojawienia się światła słonecznego -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Niebo i wszechświat
słońce i księżyc, pory dnia -
- letni; jesienny, zimowy; niedzielny; mroźny; szary; wczesny; pierwszy świt
- ileś godzin do świtu
- czekać na świt
- wstać/wstawać, wyjechać o świcie
- co świt; o świcie, o samym świcie, do samego świtu; przed świtem
-
Za oknem powoli wstaje zimowy świt. Bledziutkie słońce oświetla wspaniałą panoramę miasta, schodzącego tarasami w kierunku portu, morza i Japonii.
źródło: NKJP: Andrzej Łomanowski: Spółka akcyjna Władywostok, Dodatek do Gazety Wyborczej, 1995-04-14
Jak się okazało grotołazi zrezygnowali z nocowania w jaskini i powrócili do pensjonatu w czwartek w nocy, a następnego dnia o świcie wyszli na cały dzień w góry.
źródło: NKJP: Zaginęli w pensjonacie, Dziennik Polski, 1999-10-11
Wstrząsy, które o świcie zbudziły mieszkańców wyspy i licznych turystów, były wyraźnie odczuwalne. Tysiące ludzi w panice wybiegło na ulice.
źródło: NKJP: Karol Kłosowski: Ziemia zatrzęsła się w Grecji - Campanella bezpieczna, Tygodnik Tucholski, 2008
Zaraz będzie dzień. Do wschodu słońca żaden głos już nie zakłócił martwej ciszy. Wkrótce świt zaróżowił niebo na horyzoncie.
źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tomek w krainie kangurów, 1957
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. świt
świty
D. świtu
świtów
C. świtowi
świtom
B. świt
świty
N. świtem
świtami
Ms. świcie
świtach
W. świcie
świty
-
Rzeczownik od psł. czasownika *svьtěti ‘świecić’ : *svitati (zob. świtać ).