-
pot.
nadawca komentując poprzedzającą wypowiedź mówi, że to, co zostało właśnie powiedziane, jest prawdą i że dobrze jest, że zostało to powiedziane
-
w postpozycji możliwe przytoczenie tej części sądu, z którą mówiący się zgadza
-
-
-
używane jako reakcja na czyjąś wypowiedź
-
-
|
– Powiedziałem, że czasami policjant i bandyta to jedno.
– Święta prawda – rzucił Domagalla znad gazety.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005
|
|
– Nie szukam zwady. – Święta prawda, szukał brzegu derki i sposobu owinięcia się nią tak, by wypadło to godnie i mało żałośnie.
źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003
|
|
– Nuże, do dzieła. Niechże konia dają, a potem idą w swoją stronę.
– Ano, święta prawda - rzekł starszy wieśniak. - Trza nam dzieło kończyć, bo czas bieży.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 2001
|
-
część mowy: komentarz metatekstowy
podklasa: dopowiedzenie
-
/święta prawda/
po Zd. ozn. |
szyk: wewnętrzny: stały
zewnętrzny: stały: postpozycja względem obligatoryjnego poprzedzającego kontekstu |
Data ostatniej modyfikacji: 18.04.2015