skłócić - Wielki słownik języka polskiego PAN

doprowadzić do konfliktu jakiejś osoby z inną

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

synonimy:

ktoś/coś wbił/wbiło klin między kogoś
pokłócić
poróżnić
powaśnić
zwadzić
zwaśnić

skłócić braci, małżonków, narzeczonych; sąsiadów; przeciwników politycznych; Polaków, społeczeństwo
skłócić kogoś z matką, mężem, ojcem, rodziną, żoną; kolegami, przyjaciółmi; sąsiadami
mocno skłócić

	Ojciec Tomasza, popularny rysownik Zbigniew Lengren, namawiał mnie, żebym skłócił Bożenę i Tomasza. źródło: NKJP: Janusz Miliszkiewicz: Przygoda bycia Polakiem, 2007
	Potem ojciec pożyczył od mojego narzeczonego pieniądze, ale ich nie oddał, zaczął go obgadywać przed przyjaciółmi, udało mu się nawet skłócić go z własną matką. źródło: NKJP: Anna Bolecka: Uwiedzeni, 2009
	Przeszliśmy teraz do niewielkiego saloniku, gdzie profesorowa podała kawę. Podziwiałam ją. Jak sprawnie jej szło to obsługiwanie skłóconego towarzystwa, czyniła to z uśmiechem i tylko dzięki niej awantura została zażegnana. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Rosyjski kochanek, 1996
	Ale ani jej teść, ani szwagierka nie potrafili tego zrozumieć. Dla nich była kimś, kto skłócił ze sobą braci i przyczynił się do śmierci jednego z nich, a może obydwu. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Niemiecki taniec, 2009

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skłóciłem +(e)m skłócił	skłóciłam +(e)m skłóciła	skłóciłom +(e)m skłóciło	skłóciliśmy +(e)śmy skłócili	skłóciłyśmy +(e)śmy skłóciły
2 os.	skłóciłeś +(e)ś skłócił	skłóciłaś +(e)ś skłóciła	skłóciłoś +(e)ś skłóciło	skłóciliście +(e)ście skłócili	skłóciłyście +(e)ście skłóciły
3 os.	skłócił	skłóciła	skłóciło	skłócili	skłóciły

bezosobnik: skłócono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		skłóćmy
2 os.	skłóć	skłóćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skłóciłbym bym skłócił	skłóciłabym bym skłóciła	skłóciłobym bym skłóciło	skłócilibyśmy byśmy skłócili	skłóciłybyśmy byśmy skłóciły
2 os.	skłóciłbyś byś skłócił	skłóciłabyś byś skłóciła	skłóciłobyś byś skłóciło	skłócilibyście byście skłócili	skłóciłybyście byście skłóciły
3 os.	skłóciłby by skłócił	skłóciłaby by skłóciła	skłóciłoby by skłóciło	skłóciliby by skłócili	skłóciłyby by skłóciły

bezosobnik: skłócono by

bezokolicznik: skłócić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: skłóciwszy

gerundium: skłócenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: skłócony

odpowiednik aspektowy: skłócać

	+	skłócić	+	KOGO/CO + (z KIM/CZYM)
	+	skłócić	+	KOGO/CO[sub]pl[/sub]

Zob. kłócić(się); por. rozkłócić