-
cecha lub właściwość, o której mowa, jest w danej sytuacji nietypowa, i to zwraca uwagę nadawcy
-
-
|
To jest obce miasto, choć dziwnie znajome.
źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1995
|
|
Był głodny, zarośnięty, nie umyty, ale dziwnie spokojny.
źródło: NKJP: Krystyna Boglar: Zobaczysz, że pewnego dnia…, 1996
|
|
Chociaż jednak serce broczyło krwią ze świeżo zadanej rany, było mi zarazem dziwnie lekko na duszy, co oznaczało, że przestałem się wreszcie karmić iluzjami i ostatecznie straciłem złudzenia.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006
|
|
Mysza pytała mnie, czy jestem chory, bo dziwnie mało jem i jestem bez humoru.
źródło: NKJP: Martyna Żandarska-Ochnik: Pan wichrów i powiewów, 2008
|
-
część mowy: operator metapredykatywny
podklasa: operator gradacji
-
dziwnie _ Przym., Przysł., Licz. |
szyk: stały: antepozycja |
-
CHRONOLOGIZACJA:
Zob. dziwnie I
Data ostatniej modyfikacji: 27.12.2018