-
książk.
pogrążenie się w myślach nad czymś
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
nazwy działań intelektualnych człowieka
-
-
- głęboka, gorzka, melancholijna, pogodna, ponura, smętna zaduma
- zaduma nad losem, nad mijającym czasem, nad pięknem przyrody, nad przemijaniem, nad sensem życia, nad światem, nad własną egzystencją, nad złożonością ludzkich charakterów
- chwila, nastrój, wyraz zadumy
- ocknąć się, otrząsnąć się; wyrwać kogoś z zadumy
- skłaniać do zadumy
- popaść w zadumę
- przyglądać się z zadumą
- marszczyć czoło, patrzeć na kogoś/coś, pogrążyć się, słuchać, trwać w zadumie
-
|
Rzeźba przedstawiała anioła, który przyklęknąwszy, dramatycznym gestem wspierał czoło na dłoni. Twarz miał pełną głębokiej zadumy.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Powrót do Lwowa, 2008
|
|
Pokryte złotem litery przykuwały wzrok, atmosfera spokoju spowijająca groby skłaniała do zadumy nad własną egzystencją.
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Talizman złotego smoka, 2002
|
|
Wciąż milczała. W zadumie przyglądała się drzewom. - Miałam sen - powiedziała wreszcie.
źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Rytuał, 2008
|
|
Magia tego miejsca oddziaływała także i na innych ludzi, bo krocząca obok mnie Ela przycichła i pogrążyła się w pogodnej zadumie.
źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007
|
|
- Jest jednak rzeczą niezwykłą - podjął po chwili zadumy - że Piłat, który za swe bestialstwo został ostatecznie odwołany przez cezara, tamtego dnia zawahał się...
źródło: NKJP: Bartłomiej Misiniec: Gladiatorzy i piraci, 2009
|
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
ż
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
| M. |
zaduma
|
zadumy
|
|
| D. |
zadumy
|
zadum
|
|
|
|
| C. |
zadumie
|
zadumom
|
|
| B. |
zadumę
|
zadumy
|
|
| N. |
zadumą
|
zadumami
|
|
| Ms. |
zadumie
|
zadumach
|
|
| W. |
zadumo
|
zadumy
|
|
Inne uwagi
Zwykle lp
-
|
+ |
zaduma |
+ |
|
-
Od: przedrostkowego czasownika zadumać się ; zob. dumać
CHRONOLOGIZACJA:
SL
SWil
SJPWar
SJPDor
SJPSz
SJPDun
ISJP
PSWP
USJP
Data ostatniej modyfikacji: 13.01.2014