-
ktoś/coś ma daną cechę w bardzo dużym stopniu, tak że mówiący zwraca na nią uwagę, bo nie jest normalne, że jest ona tak intensywna
-
wykładnik stopnia cechy
-
Poczuła się nagle dziko szczęśliwa, że on jest obok.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy. Zdrada, 1991
- Jestem dziko zmęczona - szepnęła, zamykając oczy.
źródło: NKJP: Aleksander Minkowski: Szaleństwo Majki Skowron, 1972
– Szewardnadze był dla mnie zawsze typem dziko pracowitego, mocarnego i upartego samouka z prowincji – opowiadał [...] dyrektor Biblioteki Narodowej, były więzień polityczny.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Dobre miejsce do umierania, 2005
Z drugiej strony życzeniem matki było, abym dziedziczył połowę domu i w ten sposób jako młodszy dorównał starszemu, a nawet prześcignął go w starszeństwie, sam stając się starszy. Naprawdę zadziwiające to wszystko, nigdy bym matki nie podejrzewał o taką dwuznaczną przezorność, naprawdę zadziwiające i tak dziko poplątane.
źródło: NKJP: Józef Łoziński: Holding i reszta albo Jak zostać bogatym w biednym państwie, 2006
Wszyscy u nas panicznie boją się kompromitacji prezydenta, a z drugiej strony dziko jej pożądają.
źródło: NKJP: Jacek Tomczuk, Stefan Chwin: Ucieczka z pałacu, 2005
-
część mowy: operator metapredykatywny
-
dziko _
Cz., Przym. st. równy - cecha stopniowalnaszyk: stały: antepozycja -
Zob. dziko I