zdumienie - Wielki słownik języka polskiego PAN

stan psychiczny osoby, która widzi, że ktoś lub coś jest inne, niż się spodziewała albo że wydarzyło się coś, czego się nie spodziewała

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

synonimy:

zdumiałość
zdziwienie

bezbrzeżne, bezgraniczne, nadmierne, najgłębsze, największe, najwyższe, niebotyczne, niemałe, nieopisane, niepomierne, niezmierne, ogromne, prawdziwe, spore, wielkie; bolesne, przykre; radosne, wesołe; głębokie; niekłamane, szczere; udane; lekkie; niejakie, pewne; nieustanne; ogólne, powszechne zdumienie
chwila; gest, jęk, okrzyk, szmer; słowo, wyraz; uczucie; rodzaj zdumienia
pełen zdumienia
zdumienie ogarnęło kogoś; zabrzmiało; malowało się; odmalowało się, odbiło się, pojawiło się na czyjejś twarzy
nie kryć zdumienia
budzić, wzbudzić/wzbudzać, wywołać/wywoływać; opanować; udać/udawać; ukryć/ukrywać; wyrazić; widzieć, zauważyć zdumienie
krzyknąć/krzyczeć; ochłonąć; oniemieć, zaniemówić; rozdziawić gębę/usta; przetrzeć/przecierać, otworzyć/otwierać oczy, nie móc wyjść ze zdumienia
wprawić/wprawiać kogoś w zdumienie, popaść/popadać w zdumienie
krzyknąć/krzyczeć, powiedzieć, powtórzyć/powtarzać, pytać, spytać, szepnąć, wykrzyknąć coś, zapytać; myśleć, pomyśleć; patrzeć, spojrzeć; spostrzec, stwierdzić, zauważyć ze zdumieniem
unieść brwi; zastygnąć w zdumieniu

	Tłumny orszak polskiego poselstwa wędrował do Rzymu przez kilka krajów, wzbudzając wszędzie podziw i zdumienie, bo takie bogactwo nieczęsto było manifestowane nawet przez kraje znacznie zamożniejsze. źródło: NKJP: Marek Borucki, Polacy w Rzymie: od czasów Mieszka I do Jana Pawła II , 1995
	- Ty umiesz powozić? - Natalia ze zdumieniem patrzyła na lejce w jego rękach. źródło: NKJP: Ariadna Lewańska: Sonata dla Natalii, 1996
	Kiedy wkroczyliśmy w progi jego nowego domu, Miłosz wydał okrzyk zdumienia na widok rozstawionych we wnętrzu pracowni licznych zwierciadeł o wymyślnych kształtach, a także instrumentów astrologicznych [...]. źródło: NKJP: Witold Jabłoński, Ogród miłości, 2006
	Krajobraz był tak charakterystyczny oraz pełen dzikiego uroku, że Tomek krzyknął ze zdumienia. źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tomek w krainie kangurów, 1957
	Wprawiła mnie w zdumienie wyraźna wewnętrzna przemiana, która zaszła w tym człowieku. źródło: NKJP: Ryszard Matuszewski: Alfabet: wybór z pamięci 90-latka, 2004

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

Inne uwagi

Zwykle lp

Zob. zdumieć