tępak
-
pot. pogard. ktoś, kto zdaniem mówiącego jest głupi i niezdolny
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną -
- najgorszy, największy, wyjątkowy tępak
-
[...] jego były student, wyjątkowy tępak zresztą, wydawał ostrym tonem polecenia członkom brygady budującej barykadę.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Festung Breslau, 2006
Żeby wytrwać w takim stanie, trzeba być albo skończonym tępakiem, albo wyróżniać się niepospolitą odwagą.
źródło: NKJP: Michał Komar: Wtajemniczenia, 2009
Porucznik Józef Schiller ma niewiele wspólnego z tępakami z UB: żadnego prymitywnego straszenia, poprawna polszczyzna...
źródło: NKJP: Roman Graczyk: Tropem SB: jak czytać teczki, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. tępak
tępacy
ndepr tępaki
depr D. tępaka
tępaków
C. tępakowi
tępakom
B. tępaka
tępaków
N. tępakiem
tępakami
Ms. tępaku
tępakach
W. tępaku
tępacy
ndepr tępaki
depr -
Zob. tępy