poruczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. zlecić wykonanie zadania lub pełnienie funkcji

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

organizacja i hierarchia w pracy, stosunki służbowe

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Funkcjonowanie państwa

urzędy i ich funkcjonowanie

	synonimy:	powierzyć
	hiperonimy:	zlecić

	Niektórzy co prawda - zadomowieni w blokach od kilkudziesięciu lat - mają sąsiadów, którym spokojnie mogą powierzyć klucze i poruczyć podlewanie kwiatów, ale inni mogą nawet nie znać sąsiada z tego samego piętra lub mieszkającego „nad głową”. źródło: NKJP: Jak dobrze mieć sąsiada..., Dziennik Polski, 2001-07-03
	Tymczasem, dzięki uprzejmości mieszkańca Luberadza, któremu poruczono dozorowanie opustoszałego pałacu, stajemy na początku wspaniałej, trójrzędowej grabowo-lipowej alei, w głębi której dostrzegamy portyk, przypominający z daleka fasadę pałacu Łazienkowskiego. źródło: NKJP: Maria Irena Kwiatkowska, Marek Kwiatkowski, Krzysztof Wesołowski: Znane i nieznane: rezydencje, ludzie, wydarzenia, 2001
	W spółce, nie mającej rady nadzorczej, umowa spółki może rozszerzyć obowiązki komisji rewizyjnej, a nawet poruczyć jej stały nadzór nad działalnością spółki. źródło: NKJP: Kodeks Handlowy
	Odwołano go oczywiście natychmiast i bardzo dokładnie sprawdzono. Obecnie jest posłem do specjalnych poruczeń w MSZ. źródło: NKJP: Tomasz Maćkowiak: Rosja, Gazeta Wyborcza, 1997-07-04
	Oprócz zadań własnych samorząd miejski wykonywał zadania poruczone przez władze państwowe. źródło: NKJP: Wojciech Witkowski: Historia administracji w Polsce 1764-1989, 2007

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	poruczyłem +(e)m poruczył	poruczyłam +(e)m poruczyła	poruczyłom +(e)m poruczyło	poruczyliśmy +(e)śmy poruczyli	poruczyłyśmy +(e)śmy poruczyły
2 os.	poruczyłeś +(e)ś poruczył	poruczyłaś +(e)ś poruczyła	poruczyłoś +(e)ś poruczyło	poruczyliście +(e)ście poruczyli	poruczyłyście +(e)ście poruczyły
3 os.	poruczył	poruczyła	poruczyło	poruczyli	poruczyły

bezosobnik: poruczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		poruczmy
2 os.	porucz	poruczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	poruczyłbym bym poruczył	poruczyłabym bym poruczyła	poruczyłobym bym poruczyło	poruczylibyśmy byśmy poruczyli	poruczyłybyśmy byśmy poruczyły
2 os.	poruczyłbyś byś poruczył	poruczyłabyś byś poruczyła	poruczyłobyś byś poruczyło	poruczylibyście byście poruczyli	poruczyłybyście byście poruczyły
3 os.	poruczyłby by poruczył	poruczyłaby by poruczyła	poruczyłoby by poruczyło	poruczyliby by poruczyli	poruczyłyby by poruczyły

bezosobnik: poruczono by

bezokolicznik: poruczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: poruczywszy

gerundium: poruczenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: poruczony

odpowiednik aspektowy: poruczać

Inne uwagi

Zwykle imb lub ger

+

poruczyć

+

KOMU + CO

st.czes. poručiti 'powierzyć, przekazać, dać pod opiekę'

Forma staroczeska odpowiada etymologicznie polskiemu czasownikowi poręczyć ; zob. ręczyć