-
w sposób właściwy komuś, kto nie sprzeciwia się innym i bez protestu poddaje się ich woli
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności
-
-
- potulnie czekać, godzić się na coś, iść gdzieś, słuchać, stać, wrócić
- cicho i potulnie, pokornie i potulnie
- nadspodziewanie, nazbyt potulnie
-
|
Zamiast obrazić się, wzruszyła ramionami i odrzekła potulnie : - Czemu pan tak na mnie krzyczy?
źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967
|
|
I często ten, który wszedł arogancko, szorstko i śmiało, okazuje się skromnym, miłym i potulnym człowiekiem, inny zaś, zaprezentowany skromnie i potulnie - szorstkim arogantem.
źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1946
|
|
Żadna z nas nie umiała połykać proszków [...], więc tabletki rozkruszano i rozpuszczano w wodzie, a my potulnie piłyśmy to rzadkie świństwo z naszych wytwornych, ciemnozielonych kieliszków.
źródło: NKJP: Anna Bojarska, Maria Bojarska: Siostry B., 1996
|
-
część mowy: przysłówek
stopień równy |
potulnie
|
| stopień wyższy |
potulniej
|
-
CHRONOLOGIZACJA:
1861,
SJPWil
Data ostatniej modyfikacji: 20.03.2016