jęz.język, którym posługiwano się na obszarach Półwyspu Bałkańskiego i Azji Mniejszej oraz na Cyprze w I w. p.n.e. i który był językiem literackim i utrwalony został w piśmiennictwie tego okresu
Autor charakteryzuje ich dzieła i podkreśla, że w XII w. udaremniono podniesienie języka mówionego do rangi języka literackiego zwracając się ku grece klasycznej.
źródło: NKJP: Waldemar Ceran: Historia i bibliografia rozumowana bizantynologii polskiej (1800-1998), 1999
W porównaniu z greką klasyczną język nowogrecki znacznie uprościł system gramatyczny.
źródło: NKJP: Internet
Rzecz w tym, iż wiele imion chrześcijańskich, etymologicznie hebrajskich lub greckich, występuje w języku polskim z jednej, a w językach wschodniosłowiańskich, czyli ruskich z drugiej strony w odmiennej postaci fonetycznej, co jest skutkiem odmiennej drogi, jaką te imiona trafiły do polszczyzny i do języków ruskich. Do nas napłynęły one z greki klasycznej przez łacinę (która zachowała pewne cechy wymowy starogreckiej), natomiast na Ruś – wprost z greki, ale już bizantyjskiej, o wymowie znacznie zmienionej w stosunku do fonetyki greki klasycznej.
źródło: NKJP: Bogdan Walczak: Nazwiska kresowe, Gazeta Poznańska, 2003-03-15