-
1.
przest. chłopak lub młody mężczyzna, niemający stałego zajęcia, który większość czasu spędzał w grupie podobnych osób na podwórkach lub ulicach, pijąc alkohol lub szukając okazji do zarobku albo jakichś rozrywek -
Wyraz używany przeważnie w odniesieniu do realiów sprzed drugiej wojny światowej. Współcześnie spotykany w nazwach zespołów wykonujących muzykę o charakterze folkloru miejskiego, np. zespół, kapela Andrusy.
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
stosunki, grupy i organizacje społeczne -
- krakowskie, zwierzynieckie; warszawskie andrusy
-
W upalne dni robiłem sobie labę i razem z innymi andrusami ze Starówki wybieraliśmy się ciuchcią do Drewnicy.
źródło: Robotnicze pokolenia, Warszawa 1980 (books.google.pl)
Andrus posiadał swój honor, godność, styl, etykę grupową. To, co robił podszyte było nie tyle siłą, co sprytem i humorem. We Lwowie królowały batiary, w Krakowie – zwierzynieckie andrusy (andry).
źródło: NKJP: Marian Satała: Gadaj jak andrus, Gazeta Krakowska, 2004-12-24
Aby upodobnić się do stałych mieszkańców, udawaliśmy spitych andrusów i przeklinając się nawzajem, zataczaliśmy się jak prawdziwi pijacy.
źródło: NKJP: Józef Bau: Czas zbezczeszczenia Wspomnienia z czasów drugiej wojny światowej, 2006
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. andrus
andrusi
ndepr andrusy
depr D. andrusa
andrusów
C. andrusowi
andrusom
B. andrusa
andrusów
N. andrusem
andrusami
Ms. andrusie
andrusach
W. andrusie
andrusi
ndepr andrusy
depr -
Pochodzenie niepewne; być może od imienia Jędrus (od Andrzej).