skaranie boskie II

W Nowym Jorku posiadanie własnych czterech kółek to nie tylko zbędny luksus, to skaranie boskie. Zatłoczone wąskie ulice, po których piesi poruszają się bez zachowania jakichkolwiek reguł, a taksówkarze gnają na złamanie karku, nie sprzyjają spokojnej jeździe.

źródło: NKJP: Kamila Sławińska: Nowy Jork. Przewodnik niepraktyczny, 2008

Potem poszła prosto do sklepu spożywczego po mleko i narzekała, że młodzi dzisiaj to skaranie boskie.

źródło: NKJP: Sławomir Shuty: Cukier w normie z ekstrabonusem, 2005

- Niech mi pani pomoże, pani Janowska, mnie i mojemu dziecku, niech mi pani pomoże, bo zginę.
- A toć na pewno pomożemy, jakżeby nie... Co tylko będzie można. Ale co też my, biedne ludzie, możemy na takie skaranie boskie pomóc?...

źródło: NKJP: Henryk Grynberg: Żydowska wojna, 1965

Statystycznie rzecz biorąc, w każdej klasie można spotkać kilku wybitnie niesfornych uczniów: „rozrabiaki”, „wiercipięty” i „świrusy”. Dla rodziców są wyrzutem sumienia, bo sobie z nimi nie radzą. Dla nauczycieli – skaraniem boskim. Wielu nauczycieli przeżywa codziennie lęk i stres z powodu wejścia do klasy pełnej młodocianych rebeliantów.

źródło: NKJP: Ks. Marceli Cogiel: Wychowanie moralne, Wychowawca, 2005-06