czary-mary II

I

rzeczownik

  • pejorat.  dziwne, niezrozumiałe praktyki niemające podstaw racjonalnych i przypominające działania magiczne
  • CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

    Tradycja

    wierzenia i przesądy

  • Uprzedzała moją siostrę, by tego dnia, gdy miała wypadek, nie jechała samochodem. I wiedziała wcześniej, że Paweł mnie poprosi o pomoc. Nie wierzę w te czary-mary, ale... ona zbija mnie z pantałyku.

    źródło: NKJP: Ewa Siarkiewicz: Kuźnia na rozdrożu, 2008

    Dla mnie taki gość (po studiach medycznych) nie jest po prostu godny zaufania. Do czarów-marów to ja sobie mogę sama osobiście znachora znaleźć [...].

    źródło: NKJP: Internet

    Jeśli dopadnie was romantyczny nastrój, zróbcie jak czarownice z Eastwick - wspólnymi siłami opiszcie mężczyznę idealnego [...]. Potem odprawcie czary-mary, dzięki którym Pan Ideał zapuka do waszych drzwi.

    źródło: NKJP: Anna Dąbrowska: Walentynki, Cosmopolitan, 2001

    Pani Joanna jest specjalistką od akupunktury i gdy tylko załatwi wszystkie formalności, zacznie leczyć [...].
    — Ja wiem, że dla Polaków to jakieś takie czary-mary, a to przecież nauka, która ma ponad pięć tysięcy lat — przekonuje Joanna.

    źródło: NKJP: Marek Świercz: Rodzinna historia, Dziennik Zachodni, 2001-12-21

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: p3

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. czary-mary
    D. czarów-marów
    C. czarom-marom
    B. czary-mary
    N. czarami-marami
    Ms. czarach-marach
    W. czary-mary
  • Zob.  czary-mary I 

CHRONOLOGIZACJA:
Zob.  czary-mary I 
Data ostatniej modyfikacji: 28.11.2019