asonans
-
lit. rym niedokładny, w którym samogłoski są identyczne, a spółgłoski się różnią
-
[asonans] lub [asonãs]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
literatura -
hiperonimy: rym
-
Jeszcze miałem niezgrabny asonans na początek wiersza:
„...i słońc szalonych trajektorii
Zatraca mię i świat w agonii...”źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007
Jedna z autorek użyła nawet asonansu poetyckiego. Nie wiem, czy zdaje sobie z tego sprawę, ale to przejaw talentu [...].
źródło: NKJP: Poeci i kandydaci, Dziennik Polski, 2003-04-02
[...] poeci klasyczni specjalnie unikali takich asonansów, uważając je za nieestetyczne.
źródło: NKJP: Internet
Zdaniem Wisławy Szymborskiej na asonanse, czyli rymy niedokładne, można sobie pozwolić w poezji, ale limeryk to sprawa zbyt poważna.
źródło: NKJP: Anna Bikont: Zabawy literackie, Gazeta Wyborcza, 1997-12-23
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. asonans
asonanse
D. asonansu
asonansów
C. asonansowi
asonansom
B. asonans
asonanse
N. asonansem
asonansami
Ms. asonansie
asonansach
W. asonansie
asonanse
-
fr. assonance
z hiszp. asonancia 'współbrzmienie'