wieśniaczy

Pierwszy kronikarz [...], który przekazał przechowaną w polskiej tradycji opowieść o początku, był świadom, iż jest ona skażona niepamięcią. Jest to zresztą skromna przypowieść o wieśniaczym pochodzeniu dynastii piastowskiej (podobnie w tradycji czeskiej i karynckiej).

źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce od średniowiecza do czasów współczesnych, 2004

Królewskie zaślubiny to nie wieśniaczy obrządek, panie. Powinien odbyć się w świątyni, na oczach poddanych, po oczyszczeniu ciała i duszy.

źródło: NKJP: Iwona Surmik: Talizman złotego smoka, 2002

Tym razem, jak u poetów rzymskich i Kochanowskiego, idealizowana jest sielskość i naturalność wieśniacza . Skoro o swojej wycieczce na wieś opowiada poeta, mający w mieście urząd i tytuł tajnego radcy, łatwo zrozumieć, czemu tęskni do prostoty bytowania bez wielu potrzeb.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Życie na wyspach, Gazeta Wyborcza, 1993-11-06