biczownik
-
rel. członek średniowiecznej sekty religijnej, która jako formę pokutowania przyjęła biczowanie się i udział w pokutnych procesjach połączonych ze wzajemnym biczowaniem się
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- średniowieczny biczownik
- pochód, procesja biczowników
-
Kiedy pewna niewiasta litowała się głośno nad młodocianym biczownikiem, ów rzekł, śmiejąc się: „Basta! powiedz sobie, że robię to z powodu twoich grzechów, a nie moich!”
źródło: NKJP: Józef Hen: Ja, Michał z Montaigne?, 2009
Nie, nie jestem jakimś ponurakiem, który - niczym średniowieczny biczownik - plwa na marność życia myśląc, iż tylko srogą pokutą zapewni sobie spokój serca, czy zbawienie.
źródło: NKJP: Oddech wilka, Tygodnik Siedlecki, 2007-12-31
Wielkie rzesze biczowników czy słupników, dobrowolnie cierpiących katusze, bywały w średniowieczu częstym elementem europejskiego pejzażu.
źródło: NKJP: Marcin Ryszkiewicz: Głupstwa robią tylko najmądrzejsi, Gazeta Wyborcza, 1996-03-15
Biczowanie u Rzymian łączono z ukrzyżowaniem. Czasem stanowiło ono osobną karę, wymierzoną zamiast kary śmierci. W jednym i drugim wypadku było krwawym znęcaniem się nad skazańcem, który często ginął pod razami biczowników.
źródło: NKJP: Michał Sopoćko: Stańmy pod krzyżem Chrystusa, 2010
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. biczownik
biczownicy
ndepr biczowniki
depr D. biczownika
biczowników
C. biczownikowi
biczownikom
B. biczownika
biczowników
N. biczownikiem
biczownikami
Ms. biczowniku
biczownikach
W. biczowniku
biczownicy
ndepr biczowniki
depr -
Zob. bicz