bistro

W bistrze ruch i gwar, godzina aperitifu. Zamówiliśmy chleb z pasztetem i po szklance wina.

źródło: NKJP: Andrzej Bobkowski: Szkice piórkiem: (Francja 1940-1944), 1957

Nawet po latach smutnych dla niego doświadczeń życiowych podkreślał z zazdrością, że Francuzi mogą zażarcie kłócić się o politykę, ale to nie przeszkadza im w pójściu do bistra na kufel piwa, by porozmawiać o życiu.

źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek: życie i narodziny legendy, 2002

W tanim, prowansalskim bistrze stół wyheblowany łokciami, na nim karafka wody, dzbanek wina i chleb.

źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Podręcznik do ludzi : tom 1 i ostatni – Czaszka, 1996

- Oto twoja Sorbona - powiedziała Matylda uroczyście, gdy z Bulwaru St. Michel weszli na niewielki placyk. Z jednej strony sklepy, księgarnie. Z drugiej liczne bistra tarasami wybiegające na ulicę.

źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Urwany ślad, 2001

Francja stała kafejkami, bistrami, małymi restauracyjkami, przypomnianymi nam choćby w filmie „Amelia”. To instytucja historyczna i polityczna: Balzac pisał, że „kawiarnie są parlamentem ludu”, Sartre tworzył w nich swoje sławne dzieła egzystencjalistyczne, a inni pisarze, politycy i artyści chętnie dzielili stoliki ze zwykłymi obywatelami.

źródło: NKJP: Koniec Francji, Polityka, 2009-02-14