dorobkiewicz

Tę arogancję pielęgnował w sobie już od dawna, ale w miarę, jak towarzysko szedł w górę, charakterystyczna dla niego arogancja zwykłego dorobkiewicza zaczęła ustępować miejsca gatunkowo cięższej, uderzającej w grubsze, ostrzejsze tony arogancji człowieka, który wie, że wszystko może.

źródło: NKJP: Sławomir Mizerski, Józef Matysko (współpraca): Wilgotne oczy dyrektora, Polityka, 2000-07-02

- Ten pan, chociaż Polak, to dorobkiewicz z Petersburga i typowy pan z chama. Fatalne, że tacy ludzie starają się przeniknąć do naszej sfery.

źródło: NKJP: Mieczysław Jalowiecki: Na skraju imperium, 2005

Napoleon przywrócił tytuły szlacheckie. Dorobkiewicze i zdolni oficerowie pochodzenia plebejskiego stali się szlachtą i arystokracją, „szlachtą zasług”. Wśród nowej arystokracji było sporo przedsiębiorczych kupców i bankierów oraz przemysłowców.

źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia Powszechna. Wiek XIX, 2008

- Lubię Warszawę. Wrosłem w to miasto. Przyzwyczaiłem się do jej ciężkiego klimatu. Chociaż... Przeprowadziłem się niedawno na nowe, strzeżone osiedle, na którym mieszkają przede wszystkim młodzi dorobkiewicze. Bije od nich niesamowity chłód.

źródło: NKJP: Nie interesuje mnie masowa popularność, Dziennik Polski, 2002-02-02

W Kijowie początkowo lekceważono grupę doniecką. Jej przedstawicieli uważano za nieokrzesanych dorobkiewiczów, którzy robocze kombinezony i więzienne drelichy przypadkowo zamienili na najdroższe garnitury z kolekcji zachodnich projektantów, a kombajny węglowe i wywrotki na luksusowe mercedesy.

źródło: NKJP: Marcin Wojciechowski: Pomarańczowy majdan, 2006