stangret - Wielki słownik języka polskiego PAN

służący, który kierował dawniej końmi zaprzężonymi do bryczki, karety lub podobnego pojazdu

Współcześnie wyraz bywa używany w odniesieniu do każdej osoby powożącej pojazdem konnym, zwłaszcza turystycznym.

[staŋgret] lub [stangret]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Tradycja

świat dawnych epok i wydarzenia historyczne

stangret powozu
stangret na koźle
syn stangreta
stangret czeka; rzucił, zabierał, zebrał lejce; osadzał, poganiał, zacinał, zatrzymywał konie; zaczął coś robić
kazać stangretowi coś zrobić
siedzieć na koźle obok stangreta

	Karocą zaprzężoną w cztery konie, ze stangretem na koźle wybierał się pan na Borzestowie do Kościerzyny, Gdańska, a przede wszystkim do Zoppot, po szczęście. źródło: NKJP: Waldemar Borzestowski: Zawód: kapitalista, Dziennik Bałtycki, 2001-02-09
	Na koźle siedział wyprostowany jak struna stangret ubrany w granatową liberię z żółtymi, herbowymi guzikami. Cały zaprzęg począwszy od powozu, koni, uprzęży, a kończąc na najmniejszej sprzążce, lśnił czystością i porządkiem. źródło: NKJP: Mieczysław Jałowiecki: Na skraju imperium, 2005
	Dziadek był stangretem księcia Sanguszki, a ojciec właścicielem najładniejszych koni w okolicy. źródło: NKJP: (JAS): Życie pełne pracy, Gazeta Krakowska, 2006-01-23
	Jeździliśmy po tym podwórzu oklep na spasionych siwych arabach z zaprzęgu prezydenckiego, na co nam pozwalali czasem stangreci w zamian za papierosy wynoszone przez nas z domu. źródło: NKJP: Monika Żeromska: Wspomnienia, 2007
	Żeby powozić dorożką, nie trzeba mieć prawa jazdy - podobnie jak na rower czy motorower. Przepisy mówią jedynie, że stangret musi być pełnoletni. źródło: NKJP: Elżbieta Borek: Stangret z zamiłowania, Dziennik Polski, 2008-09-27

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

niem. Stangereiter