-
1.
muz. sposób wydobywania dźwięków polegający na ostrym oddzielaniu ich od siebie przez skracanie czasu ich trwania prawie do połowy normalnej wartości
-
[stakkato]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
muzyka -
antonimy: legato I
-
Każdy z głosów - jego falset, staccato, gładki tenor - doskonale obrazowały różne nastroje piosenek.
źródło: NKJP: Grzegorz Brzozowicz, Filip Łobodziński: Sto płyt, które wstrząsnęły światem : kronnika czasów popkultury, 2000
Łagodnym staccato klawesynu wtórowały słodkie trele fletu.
źródło: NKJP: Janusz Głowacki: Rose Café i inne opowieści, 1997
[...] błyskawiczne pasaże, pochody podwójnych dźwięków, staccata, podwójne flażolety – pokonuje nie tylko ze swobodą, ale wręcz z radością, udzielającą się słuchaczowi.
źródło: NKJP: Krzysztof Kucharski: Wieczór z piękną Katarzyną, Słowo Polskie. Gazeta Wrocławska, 2004-07-09
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: n2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. staccato
staccata
staccato
D. staccata
staccato
staccat
staccato
C. staccato
staccatu
staccato
staccatom
B. staccato
staccata
staccato
N. staccatem
staccato
staccatami
staccato
Ms. staccacie
staccato
staccatach
staccato
W. staccato
staccata
staccato
-
wł.