kalambur
-
lit. charakteryzujące się walorem humorystycznym zestawianie ze sobą słów podobnych brzmieniowo, ale różnych znaczeniowo
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
literatura
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Czas wolny
rozrywka -
Czy zdajesz sobie sprawę, młody przyjacielu, ile razy wychodziłem na scenę jako konferansjer? Tysiące. Nie spałem nocami, by wymyślać wielopiętrowe kalambury, finezyjne i zaskakujące pointy, cudowne wprost absurdy.
źródło: NKJP: Marek Ławrynowicz: Korytarz, 2006
Poszukiwał gorączkowo jakiegoś trafnego kalamburu, dowcipnej riposty, lecz pamięć go zawiodła.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005
W okresie, gdy Juliusz Kaden-Bandrowski organizował Polską Akademię Literatury, Słonimski w jednym z felietonów pozwolił sobie na kalambur: „Kaden, ten wieczny kadendydat do Akademii”.
źródło: NKJP: Mikołaj Szymańsk: Monte Cassino czy Monte Carlo?, Gazeta Wyborcza,1996-11-22
Sięgając po formułę starożytnych sentencji, posługując się ostrym dowcipem, kalamburem, skrótem myślowym, Lec budował wyjątkowo trafny komentarz do współczesnych zjawisk społecznych.
źródło: NKJP: Internet
Wic francuski na przykład opiera się na kalamburze, niekiedy na filozoficznym paradoksie, najczęściej jest jednak rozpaczliwie dosłowny.
źródło: NKJP: Ludwik Stomma: Polski hydraulik, Polityka, 2005-09-10
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kalambur
kalambury
D. kalamburu
kalamburów
C. kalamburowi
kalamburom
B. kalambur
kalambury
N. kalamburem
kalamburami
Ms. kalamburze
kalamburach
W. kalamburze
kalambury
-
fr. calembour