-
2.
wojsk. ostra, metalowa część szpady, miecza, sztyletu lub innej broni siecznej, od rękojeści w dół, przeznaczona do cięcia lub kłucia -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
synonimy: brzeszczot
klinga
-
- długa, ostra, prosta głownia
-
Wanda wzrokiem spytała gospodarza o pozwolenie, a gdy ten aprobująco kiwnął głową, wyjęła głownię z prostej, czarnej pochwy, wykonanej ze sztywnej, tłoczonej skóry, której jedyną ozdobę stanowiły posrebrzane ryfki i delikatny trzewik. Głownia była piękna.
źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006
Czyścił miecz, przeciągając po głowni natłuszczoną szmatę długimi, niemal pieszczotliwymi ruchami. Skończył, ale nim wsunął go do pochwy, przesunął ostrzem po nadgarstku i patrzył jak malutki strumyczek krwi spływa mu po ręce.
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Smoczy Pakt, 2003
Oglądając ekspozycję możemy dowiedzieć się, że pałasz jest to broń o prostej głowni zarówno do cięcia, jak i do pchnięcia z zamkniętą, szablową oprawą rękojeści.
źródło: NKJP: (ELKA): Otwarcie wystawy w Muzeum Wojskowym, Gazeta Poznańska, 2001-10-29
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. głownia
głownie
D. głowni
głowni
neut głowien
char C. głowni
głowniom
B. głownię
głownie
N. głownią
głowniami
Ms. głowni
głowniach
W. głownio
głownie
-
psł. *golvьńa 'przednia, płonąca część polana; choroba zbóż (od wyglądu porażonych, jakby spalonych ziaren)'